08 Kasım 2006

Oğluma

Oğluma,

Dünyadaki ilk anında, ilk nefesinde hatta ilk ağlamanda yanında olmayı o kadar çok istemiştim ki ve oldum da. Aldığın ilk nefesle var gücünle haykırmıştın ‘’bende varım, bende buradayım’’ diye. Hem de avaz avaz, duyurmak istercesine sesini.

Hayatımıza hoş geldin bebeğim.

Biliyor musun bebeğim, sen doğmadan önce hep korktum ben. Baba olmak nasıl bir şey diye. Ben babamı çok severdim ama hep uzak dururdum ondan. Belki de babamla dost olamamamdan kaynaklanıyordu bu. Ona ihtiyacım olduğu zamanda yanımda olamamasıydı belki asıl sebep. Sana söz veriyorum bebeğim, asla yalnız kalmayacaksın hayatta, her zaman yanında olacağım ben. Dönüp elini uzatsan, başını yaslayacak bir omuz arasan ben hep yanında olacağım. Söz veriyorum.
İlk zamanlar, aramızda mesafe var sandılar seninle. Oysaki yeni tanıyorduk birbirimizi. Ben baba olmayı sense oğlum olmayı öğreniyordun aslında. İkimizde çok acemiydik.
Ve biz öğrendik değil mi oğlum, senle ben Can olmayı öğrendik. Seni seviyorum bebeğim.

Baban…07.11.06

1 yorum:

Nukhet dedi ki...

Sayin Fadil Cetiner

Gozlerimi yasarttiniz. Iyi bir baba oldugunuzu, bunu ogrendiginizi biliyorum. Ve Can`ninizda bunutaa icinde hissediyoreminim. Sevgiler
Baldiziniz